Historiek

Het Steunfonds voor Verlaten Kinderen en Sociaal Kansarmen van het gerechtelijk arrondissement Brugge is voor zeer velen onder ons in de regio zeker geen onbekende.

Het Steunfonds bestaat juridisch-technisch als een vzw, als een vereniging zonder winstoogmerk. Historisch is het Steunfonds gegroeid uit de Koninklijke Commissie der Beschermingscomités van België die bij Koninklijk Besluit van Koning Leopold II op 15 maart 1894 werd opgericht.

Het Steunfonds was voorheen, vanaf 1958, bekend en actief onder de naam Beschermingscomité voor verlaten kinderen en vrijgestelde gevangenen.

Sindsdien is het Steunfonds, mede ingevolge de opeenvolgende staatshervormingen in ons land, alsook ingevolge de evolutie in de maatschappij, uitgegroeid tot een zelfstandige vereniging met een eigen doelstelling en werking.

Ook de benaming van de vereniging werd geactualiseerd tot Steunfonds van het Licht voor Verlaten Kinderen en Sociaal Kansarmen en thans tot Steunfonds van het Licht.

Na het overlijden van wijlen de heer Jean Vossen, Procureur des Konings te Brugge, op 9 oktober 1973 werd deze als voorzitter van het Beschermingscomité, opgevolgd door de nu overleden erevoorzitter André Opstaele. Thans is de heer Jean Pierre Daems voorzitter.

Alleen in de wereld

Inhoudelijk heeft het Steunfonds tot doel aandacht te vragen en aandacht te geven aan al wie ALLEEN IN DE WERELD is.

In onze hedendaagse maatschappij waar niet altijd ten onrechte dient vastgesteld dat de ik-cultuur op de voorgrond komt, waar zeer velen er naar streven op de kortst mogelijke tijd voor zichzelf bepaalde rechten, ja zelfs, voorrechten op te eisen, is het meer dan verantwoord dat er nog een “Steunfonds” is dat zich duidelijk bekommert om de nog zo velen onder ons die het moeten stellen met minder kansen, om de nog zo velen die getroffen worden door kansarmoede. Zeer velen leven nog in duisternis van sociale uitsluiting, ziekte, eenzaamheid, armoede, ...

Spijts de talrijke sociale voorzieningen die vandaag worden aangeboden, zijn er nog zeer velen die met beperkte materiële middelen, in morele eenzaamheid, hun plaats in de maatschappij moeten zoeken. Nog zeer velen zijn Alleen in de wereld.

Welvaart, voorspoed ... onverschilligheid

Wij leven in een land met een goed georganiseerd maatschappelijk bestel, met een uitgebreid sociaal vangnet, dat voorziet in bijna alles wat wij nodig hebben om gelukkig te zijn. De opeenvolgende goed-nieuwsboodschappen scheppen een verleidelijk klimaat van euforie en de illusie dat voor iedereen het allerbeste en allermooiste is voorbehouden, en dat er geen nood meer is aan belangstelling voor en steun aan anderen.

Het gevaar is groot dat wij ons als struisvogels nestelen in desinteresse en onverschilligheid. Meer en meer wordt hebben belangrijker dan zijn.

Onze Boodschap

Het Steunfonds biedt zijn Boodschap van menselijke solidariteit aan en nodigt iedereen uit:

GOED TE ZIJN en GOED TE DOEN, LICHT TE ZIJN en LICHT TE GEVEN

Terzelfder tijd wil het Steunfonds deze morele doelstelling in concreto invullen en helpen invullen.

Sedert tientallen jaren doet het Steunfonds een oproep om de nodige financiële middelen te verzamelen om individuele personen in noodsituatie te helpen en ook om diensten en instellingen die zich voor kansarmen inzetten, zowel jongeren als volwassenen, te ondersteunen.

In onze hoogtechnologische informaticawereld dreigt de weliswaar onmisbare deskundigheid en de overstructurering van zeer veel diensten de persoonlijke relaties tussen de mensen te verdringen en aan te tasten. Houdt onze www-maatschappij niet het gevaar in voor dehumanisering van onze maatschappij?

De ratio en de techniek moeten complementair zijn aan elke belangstellende en gemotiveerde actie van de mens met een hart voor de evenmens in nood. Nog zeer vele mensen hebben nood en behoefte aan een warm individueel contact, aan een luisterend oor, een begripvol gesprek. Wordt er soms niet meer aandacht besteed aan de ziekte dan aan de zieke?

Mensen moeten Mensen helpen. Tevens moeten wij erover waken dat de structuren en de voorzieningen niet belangrijker worden dan de mensen waarvoor deze werden opgericht. Er moet nog ruimte zijn voor naastenliefde, voor humanisme, voor de caritas, ... De naam doet er niet toe. Zo vele morele waarden, even universeel als onaantastbaar.

Daarom verwezenlijken wij onze principiële doelstelling via concrete individuele hulpverlening.